Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Η κοινωνία ζει μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκώς επιταχυνόμενης ακρίβειας και οικονομικής δυσχέρειας, σε απόλυτη εργασιακή ανασφάλεια και ελαστικότητα εργασίας, με όλους τους νόμους που ψηφίζονται να ενισχύουν την εργοδοτική αυθαιρεσία και το ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ ταυτόχρονα καταργούν τα κοινωνικά δικαιώματα και τα κοινωνικά αιτήματα. Μέσα σε μια δεκαετία έχουν καταργηθεί εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα ενός αιώνα… Δικαιώματα που ήταν και είναι γραμμένα με θυσίες και αγώνες.

Η φτώχεια είναι παρούσα και μεγαλώνει 

Το αφήγημα της κυβέρνησης έχει δύο πλευρές. Από τη μια, στηριζόμενη στα συνεχή ψεύδη από χειραγωγημένα ΜΜΕ, μας διατυμπανίζει πως όλα είναι καλά. «Αύριο θα έχουμε φτάσει με ηγέτη τον Μωυσή στη γη της επαγγελίας». Οι αριθμοί ευημερούν (άσχετα αν οι αριθμοί αποδεικνύονται ψεύτικοι).

 

Και όταν η πραγματικότητα δεν συνάδει με τα κατασκευασμένα στοιχεία τότε ξεκινάει η άλλη εκδοχή του κυβερνητικού αφηγήματος: «Σταματήστε να γκρινιάζετε, δεν βλέπετε ότι υπάρχουν και χειρότερα; Μην έχετε απαιτήσεις».

Αν ερευνήσει κανείς το τι συμβαίνει με τους μισθούς, τότε θα διαπιστώσει ότι και οι δύο εκδοχές του κυβερνητικού αφηγήματος αποδεικνύονται ψεύτικες. Και τα νούμερα δεν ευημερούν και βρισκόμαστε στον πάτο, στους πίνακες σύγκρισης των μισθών.

Ο πρώτος πίνακας, από την ιστοσελίδα του ΟΟΣΑ, με στοιχεία του 2020, συγκρίνει τους μισθούς των εκπαιδευτικών ανάμεσα σε 40 χώρες, σε Μονάδες Ισοτιμίας Αγοραστικής Δύναμης.

Στις στήλες του πίνακα φαίνονται κατά σειρά (σε ΙΑΔ): Ο εναρκτήριος μισθός των εκπαιδευτικών, ο μισθός με 10 χρόνια εργασίας, με 15 χρόνια εργασίας και ο καταληκτικός μισθός. Στον συγκεκριμένο πίνακα έχει γίνει ταξινόμηση με βάση τη στήλη της 15ετίας. Γίνεται αμέσως φανερό πως όχι μόνο βρισκόμαστε στις τελευταίες θέσεις ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ και της ευρωζώνης, αλλά και ότι ο μισθός μας είναι περίπου ο μισός από τους αντίστοιχους Μέσους Όρους (φαίνονται με γκρι χρώμα). Η μνημονιακή υποταγή όλων των κυβερνήσεων οδήγησε την κατάσταση σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα.  

Τα παραπάνω ίσχυαν το 2020.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά, με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό σε ύψη 25ετίας, η λεηλασία του μισθού γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Λίγες ημέρες πριν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να παρουσιάσει νέα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ ο αρχιτραπεζίτης Στουρνάρας με άρθρο του σε γνωστή –για τις φιλοκυβερνητικές της θέσεις- εφημερίδα, έκανε «παρέμβαση για την ανάγκη αποκατάστασης της δημοσιονομικής πειθαρχίας και την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων». Δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις για τη δήλωση αυτή. Την έχουμε ακούσει πολλές φορές τα τελευταία 10 χρόνια… και αμέσως μετά έρχονταν τα μέτρα.

Αυτό σημαίνει ότι εντός του 2022 θα υπάρξει νέα χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης όλων των εργαζομένων και της κοινωνίας.

(ΚΛΙΚ για μεγέθυνση)

 

Αλλά ας δούμε και έναν ακόμη συγκριτικό πίνακα. Στον πίνακα αυτό φαίνεται συγκριτικά η εξέλιξη των μισθών των εκπαιδευτικών για μία εικοσαετία, από το 2000 έως το 2020. Το 2010 θεωρείται έτος αναφοράς για όλες τις (30) χώρες για τις οποίες γίνεται η σύγκριση. Θεωρείται ότι το 2010 ο μισθός σε κάθε χώρα ήταν 100 μισθολογικές μονάδες και βάσει αυτού, φαίνεται η εξέλιξη (αύξηση ή μείωση) μέσα στην εικοσαετία.

Για μιαν ακόμη φορά πρέπει να κοιτάξουμε στον πάτο του πίνακα! Οι απώλειες του μισθού μας φτάνουν περίπου στο 30%. Στις 3 χώρες του Νότου που πέρασαν από αντίστοιχες μνημονιακές πολιτικές την τελευταία δεκαετία (Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, – μήπως θυμάστε το όνομα PIGS;), βλέπουμε ότι οι αντίστοιχες απώλειες στους μισθούς των εκπαιδευτικών κυμαίνονται από 5-8%.

Ξαναγυρνώντας όμως, στον πρώτο πίνακα, βλέπουμε ότι η αγοραστική δύναμη των μισθών των εκπαιδευτικών στις ίδιες χώρες είναι έως περίπου διπλάσια από τη δική μας.

(ΚΛΙΚ για μεγέθυνση)

Ο αγώνας για τους μισθούς και τη ζωή μας
δεν μπορεί να πάρει άλλη αναβολή

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να βάλουμε τέλος στη λεηλασία που έχουν υποστεί οι μισθοί των εργαζομένων, στη λεηλασία που έχει υποστεί η ζωή μας.

■  Άμεσες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος διαβίωσης και να εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή σε μισθωτούς και συνταξιούχους.

■  Αποκατάσταση όλων των απωλειών της περασμένης δεκαετίας. Επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού.

■  Αποκατάσταση των απωλειών λόγω αύξησης του πληθωρισμού.

■  Όχι στην ιδιωτικοποίηση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων.

 

Το αμέσως επόμενο διάστημα χρειάζεται να συντονιστούν οι συλλογικοί αγώνες:
Με συλλογή υπογραφών διαμαρτυρίας.
Με μαζική κινητοποίηση στο Υπουργείο Οικονομικών.
Με έκδοση αφίσας και ανάδειξη των αιτημάτων μας.