Οι μέρες θα μικρύνουν ξανά, η δουλειά θα γίνει το
επίκεντρο της ζωής, στις παραλίες θα απομείνουν μόνο οι σκελετοί από τις
ομπρέλες, τα όνειρα θα συνωστίζονται σε λεωφορεία που καθυστερούν και
προαστιακούς που δεν θα έρθουν ποτέ.
Τα καλοκαίρια μέσα σε αυτό το οικολογικό
ολοκαύτωμα γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα, πιο ζεστά, πιο ξηρά, με λιγότερο
οξυγόνο, με νέες πυρκαγιές – 5.500 αστυνομικοί στην πορεία του Πολυτεχνείου και
300 πυροσβέστες για να σβήσουν μια πυρκαγιά που έκαψε ό,τι είχε απομείνει
από πράσινο. Όμως το καλοκαίρι για εμάς στην Μεσόγειο τουλάχιστον είναι η βιωμένη
υπόσχεση πως γεννηθήκαμε στην γη της επαγγελίας, είναι ο χρόνος που φυλάξαμε
για τον εαυτό μας στον ήχο του κύματος και στον θαλασσινό αέρα, είναι οι
Περσίδες των ευχών.
